Blaublues Festival De Levaard Haringe zaterdag 11 november 2017 reporter & photo credits: Wim Taveirne info artists: Zac Harmon Band (US) - Eugene Hideaway Bridges (US) - John Nemeth Band feat. Krik Fletcher (US) Meena Cryle & Chris Fillmore Band (Aut) - Ronan One Man Band (F) info organisation: Blaublues © Rootsville 2017

November en 'Blaublues' staat weer op het programma. Wat ook ieder jaar weer een certitude is hier in zaal 'De Levaard' is het bordje 'Sold Out' dat al een tijdje aan de deur hangt. Voor diegene die niet bekend zijn met de streek is het altijd wel een beetje op zoektocht trekken om het 'Blaublues Festival' te gaan zoeken en daadwerkelijk te vinden. Gelukkig ben ik van de streek en leerde ik de 'smokkelpaadjes' al vroeg kennen, iets waar destijds de streek voor 'gekend' oftewel 'berucht' was.

Dit jaar pakken die van 'Blaublues' uit met een uitzonderlijk 'straffe affiche' en het lijkt erop of er hier vanavond enkel headliners zijn geprogrammeerd. Namen als Zac Harmon, John Nemeth, Eugine 'Hideaway' Bridges, Kirk Fletcher, het zijn allemaal namen om van te beginnen duizelen. Zelfs opener, de Oostenrijkse Meena Cryle en Chris Filmore en band doen het hier goed in België en stonden daardoor al op 'Blues Peer' in 2015 en dit die dag naast namen als Taj Mahal, Walter Trout en Guddy Guy.

Meena Cryle kwam hier in Europa aan het venster piepen toen ze met de 'Blues Caravan' in 2010 doorheen het continent trok, toen aan de zijde van Coco Montoya en Shakura S’Aida. Haar versie destijds van James Brown's 'Try Me' lokten bij velen een kippenvel moment uit. De laatste jaren toert ze door Europa met haar vaste compagnon Chris Fillmore. Vandaag hebben ze de eer om deze editie 2017 van 'Blaublues' feestelijk op gang te trappen. Meena Cryle & The Chris Filmore Band dat is een mix van traditionele blues met covers en eigen werk. Eerder dit jaar brachten Meena Cryle en Chris Fillmore nog een gesmaakt 'Live in Concert' album op de markt.

Openen voor een volle zaal is voor een artist als een vroeg kerstgeschenk want eerlijk, dit komt maar zelden voor of je moet naar Haringe komen. Dit jaar was het reeds de 18de editie van Blaubluesfestival in het anders zo rustige Haringe aan de Franse grens. Ze brengen stevige blues met rock’n’roll soul en gospel in vermengd. Het publiek was direct op dreef bij het eerste nummer, ‘Sweet Lovin Mama’. Met hun eigen versie van de cover ‘Rather Go Blind’ van Etta James maakte Meena met haar unieke stem veel indruk. Dat ze ook met de gitaar goed overweg kan bewees ze bij ‘Enough Is Enough’. Dat Chris Fillmore een gitaar virtuoos kon men meermaals zien .

Hij gaf vele solo’s wat een streling voor het oog was. Met ‘Bright Lights’ van Gary Clarck JR werd er nog een cover gespeeld . Afgesloten werd er met ‘Take this Pressure Off Of Me’ waarbij Chris zijn dobro  gebruikte en ook de drummer…. gaf nog een solo voor de enthousiaste menigte.  Het publiek hoopte op een bisnummer, maar dit kon helaas niet.

Wat ook speciaal is in Haringe is dat tussen de bands door op het hoofdpodium ook ieder jaar, een (meestal) one man band uit Frankrijk optreed. Deze optredens gaan steeds door in de tent ernaast. Dit jaar was Ronan uit Bretagne aan de beurt. Hij is vooral geïnspireerd door Fred McDowell, en R.L. Burnside.

Gewapend met verschillende gitaren waaronder o.a.een cigar box gitaar bracht hij verschillend eigen nummers en ook covers. De tent liep telkenmale vol voor deze artiest, ook al was zijn muziek niet geheel opwindend. Maar eerlijk gezegd, je bent fan of geen fan van een ‘one man band’ en als artiest in dit genre moet je al heel goed zijn om iedereen tevreden te stellen. Maar vele Franse ‘chauvinistische’ fans en Ook Belgische blues fans apprecieerden zijn songs. Naast covers bracht hij ook eigen materiaal zoals 'Feelin' Bad,' maar klassiekers als 'Poor Black Mattie' van Burnside en Johnny Cash zijn 'Folsom Prison' blijven het toch steeeds doen. Toch steeds mooi van de organisatoren om ieder jaar Franse artiesten hier een kans te geven

Next 'on the bill', John Nemeth en Kirk Fletcher. Beiden zagen mijn collega's recent op het fantastische 'Bay-Car Blues' hier niet zover vandaan. John Nemeth ontpopte zich al sinds het begin van zijn carrière als een excellent 'harper' maar staat ook bekend om zijn bijzonder soulstem. De man kan perfect overschakelen van Chicago Blues naar de meer jazzy West Coast blues. Een topperformer zowel in de studio als on stage. Hij begeleidde al tal van blues sterren en deze combinatie moest vonken geven. Verder in de band hadden wij Anthony Stelmazak op gitaar, Fabrice Bessouat op drums en Antoine Escalier aan de bas.

Zijn album 'The Jack Of Harps' uit 2002 onkentende hij al onmiddellijk een storm hier in Europa en zijn album 'Come Get It' uit 2004 met niemand minder dan Junior Watson werd toen een bevestiging. Na 'My Baby’s Gone' komen we hier allen al in trance bij 'S.T.O.N.E.D. en daarmee zitten we bij zijn recent album 'Feeling Freaky' van dit jaar. Adembenemend als je die man bezig ziet en opperste voldoening bij het luisteren naar hem zijn het resultaat. 'Come On', 'She’s Looking Good', 'Under The Gun' en '3 Times A fool' zijn enkel pareltjes uit zijn repertoire. Na al dit moois zouden we nog gaan vergeten dat er hier ook ene Kirk Fletcher aan zijn zijde staat en kunnen we haast niet geloven dat er met 'Country Boy' een einde komt aan dit heerlijke optreden.

Ook de volgende 'Eugene 'Hideaway' Bridges kwam vroeger veel richting België. Toen nog met aan zijn zijde Gene ‘King Sax’ Walker maar die kwam in 2014 helaas te overlijden en dit was ook een klap voor Eugene. Deze Eugene 'Hideaway Bridge's is een geboren verteller te zijn. Hij gaat door met de  gedrevenheid van een ware 'reverend'. Hij heeft iets met de echte waarden in het leven, de familie, de ware vrienden, vriendschap en liefde. Klinkt melig, hoor ik je hardop denken, maar zoals hij het aanbrengt, in alle ernst en met overtuiging, denk je er niet zo over.

Eugene 'Hideaway' Bridges was al op prille leeftijd besmet met de muziekvirus. Hij kreeg als drie jarige van zijn vader een gitaar, met vier snaren en met de opdracht de andere twee zelf bij te verdienen. Muziek spelen kreeg toen een nieuwe dimensie in zijn leven: hoe je met spelen voor ‘a nickel and a dime’ aan een karige kost kan komen. Voor hij full-time muzikant werd belandde Eugene nog als luitenant in het leger en later bij de 'Fire department'. Tijdens zijn legerdienst en bij de pompiers, bleef hij muziek spelen, maar uiteindelijk kreeg zijn muziekvirus weer de overhand en de blues werd terug zijn hoofddoel, zijn oorzaak en zijn gevolg, zijn grote liefde. “En het leven kan mooi zijn” aldus Eugene “en iedereen heeft dat in de hand. Wie geeft, krijgt, wie neemt, krijgt niets meer.

Destijds deed hij me aan een jonge B.B. King terugdenken maar vandaag is hij helemaal zichzelf hier in Haringe. Deze aimabele man werd geboren in New Orleans en verkaste toen richting Texas. Met hem een babbel slaan is onmiddellijk een les in levenswijsheid ondergaan want over de filosofische aanpak van het leven kan hij uren praten. Wat hij ook bijzonder goed kan is zijn ‘blues’ overbrengen en je voelt onmiddellijk aan dat deze man echte songs weet te brengen. Nummers met inhoud en  swingende grooves. Met nummers als 'Givin Up On Love' en 'Rise About It' weet hij best deze volle zaal te entertainen. Eén van zijn voorbeelden is ook Aaron Thibeaux Walker aka T-Bone Walker en dus kan en mag diens 'Stormy Monday' niet ontbreken. Met uitzwaaiers als 'Goin Back To South Carolina' kan het hier al lang niet meer stuk. Een speciaal moment werd ook het nummer 'Sweet Little Angel' van BB. King welk hij opdroeg aan zijn vader.

Aflsuiten met een topper van formaat is een droom van iedere organisatie en dus gaat de droom van 'Blaublues' met Zac Harmon wel degelijk in vervulling. Gisteren konden we met deze 'sterke persoonlijkheid' al kennis maken op de 'Bluesnight' te Zingem. Zac Harmon is geboren en getogen in Jackson Mississippi al waar hij opgroeide met de blues. Hij haalde het bij geen vreemden want zijn vader speelde harmonica, zijn moeder piano. Op zijn 16e begon Zac met zijn professionele carrière, toen hij gitaar speelde in de band van Sam Myers, een vriend van zijn vader. Later verhuisde hij naar Los Angeles en begon daar als studiomuzikant maar werd ook een succesvolle songwriter en producer. In 2009 kreeg Zac in zijn geliefde woonplaats Jackson een Music Award en enige tijd later, in Nashville, de “Little Milton” Guitar Award voor “Outstanding Guitar Player”. Zac Harmon is één van de beste live-performers in de blues, met fans alom over de wereld.

De Zac Harmon Band bestaat naast Zac zelf ook nog uit Chris Gibson (bas), Ralph Forrest (drums) en Corey Carmichael (keys). Als extra steun op gitaar konden we ook nog 'Texas Slim' aankondigen. Zac Harmon brengt hoofdzakelijk nummers uit zijn recente albums en met 'Raising Hell' gaat het dak er hier in zaal 'De Levaard' volledig af. Dat het publiek vooral voor hem gekomen was zag je duidelijk aan het verwelkoming applaus. Hij opende met stevige nummers , vooral uit zijn laatste cd ‘Right Man Right Now’ en wanneer na een paar nummers Corey Carmichael problemen kreeg met een “zakkende keyboard” blij hij rustig verder spelen tot het euvel, na een tweede keer, opgelost was. Zac Harmon komt over als een volleerd 'reverend' en geeft zijn bandleden allemaal de titel 'doctor' mee. Geniaal is zijn versie hier van Zimmerman's '‘Knocking On Heaven’s Door'. Zac Harmon is een blend van blues en gospel en bovenal een uitstekende showman. This is what's blues is all about...